Zaman geçtikçe hayattan çok şey öğrenmiyoruz aslında.Tek bir şey öğreniyoruz ”acıya dayanmak”.
Her yolun sonunda karşımıza çıkan o değil mi.Ve hayatın zor olduğunu hepimiz biliyoruz çok iyi değil mi.Yapabileceğimiz bir şey var mı.Yok.
-Belki bazen olabilir.-
Bunu düşünürken birden kendimi okyanusun en ortasında, en dibinde hissediyorum.Denizin değil bu defa okyanusun en ortasında, en dibindeyim.Sonra geçmişi düşünüyorum.Beynimin içinde canlıyor yine olanlar.
-Tam karaya yaklaştım derken fırtına kopuyor.Bir bakıyorum kaçmaya çalıştığım noktaya geri dönmüşüm.Bıkmıyorum ama.Kurtulmaya çalışıyorum.Ben çırpındıkça daha dibe batıyorum.Farkındayım.-
Hayat, en dibe çekiyor.Ve elimden bir şey gelmiyor.Tam suyun üzerine çıkıp derin bir nefes alacakken, ”artık karaya ulaşmaya çalışmıyorum, sadece nefes almak istiyorum” diyecekken hayat tekrar dibe çekiyor.Bu kez daha da derine üstelik…
Kurtulmak imkansız.Ve ben artık kimsenin her şey düzelecek demesini istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder