Bütün gün düşünemedikten sonra otobüs camına basını yasladıgında gözünden akan o tuzlu suyun hesabını kim verecek ?

İçinde bir yerlerin parcalandığını hissettin mi hiç ? Sadece özlemekten.

Sadece ağlamaktan kustun mu ? Gecelerce basının agrısından uyuyamadığın oldu mu peki ?

Yada şöyle söyleyeyim “Baska birisi için yasadın mı sen ? Baska birisi için agladın mı ? Hemde onun ruhu bile duymadan. O baskası sevgilin olmak zorunda değil. Düşünsene belki de senden kilometrelerce uzakta kahkaha atıyor suanda. Ama sen ağlıyorsun. Onun için. Sen onunla mutsuz olmayı bile deli gibi isterken o baskalarıyla mutlu oluyor. Öyle istiyor. Bir bütün gün, hiç aklına gelmiyor. Düşünmüyorsun. Sonra tam evine dönüceksin o lanet otobüsün camından onunla gectiğin yerleri görüyorsun. Sadece bakabiliyorsun. İşte tam o anda gözünden akan tuzlu suyun hesabını kim vericek ?”

Sen ağlarken o gülücek, sen hatırlarken o unutucak. Sen onun için yasıycaksın o baskaları için. O hayatına kaldıgı yerden devam ederken sen her gece “Yarın hepsi gecicek, yepyeni olucak hersey. En bastan baslıycam.” diyiceksin. Demek zorundasın.

Demesen, ölürdün.