Işıkları söndürdü.

Tüm renklerimi alıp götürdü giderken. Karanlıkta nasıl göreceğim umrunda değildi onun, umutlarımı da aldı yanına. Işıkları söndürdü.
Uzaklaşan ayak seslerini duydum. Gözlerimi açtım boşluğa. “Gitme…”
Sessizliği sağır edici. Oysa şiirler okuduğunu hatırlıyorum bana. Bozuk band kaydı gibi dönüp duruyor sesi.
“Çok..” “Çok kolay oldu..” “…seninim.”
Şiirlerini de sildi hafızamdan giderken. Bir insan giderken kokusunu da silebilir mi?
Ayakta duramıyorum. Yerlerin soğukluğu yayılıyor tüm bedenime. Koşuyorum, ayaklarım kayıyor belki de, tutunmak zor. Balkondan aşağıya bakmak da zordu o gün. Yere yığılmış bedenini görmek daha az acıtırdı gittiğini görmektense. Buz gibi balkon demirleri kollarımın arasında, ağlıyorum.
Demir kadar soğuk kalbin. Gittin…