“Küçüğüm daha çok küçüğüm bu yüzden bütün hatalarım. 
Öğünmem bu yüzden, bu yüzden kendimi özel, önemli zannetmem. 
Küçüğüm daha çok küçüğüm bu yüzden bütün saçmalamam. 
Yenilmem bu yüzden, bu yüzden kendime hâlâ güvensizliğim.”

Küçük değilim artık. Biliyorum. Biliyorum bilmesine de, artık hatalarıma sebebim yok. Açıklama bulamıyorum kendimi önemli zannetmeme. Saçmaladığımdaysa, “dur!” diyor iç sesim. “kocaman oldun artık saçmalama! ya da en azından kendine sakla!” diyor.

Ama az yol aldım yine de, yolun başındayım hâlâ. Ve elimde, her şeye rağmen, yalandan kocaman rengârenk geçici oyuncak zafelerim.