Neden zor bu kadar seni bende bitirmek? Daha önce unutulanlar oldu, senin ne artın var? Sorun da burda ya, senin fazlan var ama bir de benim gerçeklerim… Neden olamasın ki yeni biri? Neden dolduramasın biri yerini?

Bundan sonra sana olduğum kadar kimseye dürüst olamamak var. Geçmişimi sorguladıklarında, söyleyeceğim bir sürü yalanım var.  

Dürüstlük üzerine kurulmalıydı değil mi ilişkiler?

Seninle dolu olan anılarımın üzerlerine başka biriyle yenisini yazmak, seni hatırlamak, zihnimde, düşüncelerimde seni hayal etmek, beynimde onu aldatmak var. Ya da dokunduğunda bana, gözlerimi kapatıp sen dokunmuşsun gibi mutlu olmak var ve yine aldatmak.

Kimseyi aldatmadım ki ben bugüne kadar.

Seni seviyorum dediğinde, ben de seni derken seni anmak var yine, ne kadar nefret ettiğini “ben de seni”den ve seni seviyorum diyememek bir başkasına seni sevdiğim gibi sevemeyeceğim için.

Halbuki sevmek gerek, seni seviyorum diyebilmek gerek.

“Canım” dediğinde bana irkilmek var, nefret etmek o kelimeden. Söyleme deyip sebebini açıklayamamak var.

Şuan fark ediyorum, ne güzeldi senden çıkan her kelime. Bir başkasında olamayacak, aslında olmalı.

İnanmamak var ben hep yanındayım dediğinde, hayaller kuramamak var olmayacağını bile bile.

Güvenebilmeli insan karşısındakine. Bana kimseye güvenmemeyi öğrettiğini bile bile.

Daha çok sebebim var sevgilim, seni unutmamak için, senden vazgeçmemek için, yerine başkasını koymamak ve kalbimi bir daha parçalara ayırsın diye başkasının ellerine teslim etmemek için. Bu kadar çok sebep istemiyorum. Sen ol benim tek sebebim.