o değil de..: Çok sakin bi' mutsuzluk var içimde..

Öyle böyle değil. 

Perişan değilim.. Dağılmadım. Yerden yere vurup kendimi, dakika başı hıçkırıklara boğulmuyorum..

Bu sefer.. Mutsuzum sadece.. Dilsiz bi’ mutsuzluk bu. Adı yok belki, sanı yok.. Sadece, güldüklerimi artık o’na anlatamayacağımın hüznü var içimde bi’ yerlerde. Artık birlikte kahkaha atamayacağımız gerçeği.

Televizyonda, orada burada güzel bi’şey gördüğümde haber vermek için elimin telefona gitmesi gibi alışkanlıklar edinmişim mesela.. Şimdi, sessizce telefonu yerine bırakmayı öğreniyorum.. Öyle bi’ mutsuzluk bu işte.. Soğuk bi’şi. 

Alışmak gibi..

Kendi elimi onun gibi ısıtamayacağım gerçeğini kabullenmek gibi..

Çok sakinim. Çok sessiz.  En çok da mutsuz..

“Artık birlikte kahkaha atamayacağımız gerçeği…” Bu gerçek, en azından bu gerçek yalan olsaydı keşke.