Öyle Biri olsun ki; Göz yaşları yanağında yürüyüşe çıkmasından korkmasın. Pişmanlıkları olsun, keşkeleri olsun belki ama düzeltmek için şans verildiğinde bunu kullanabileceğini bilsin. Bana baktığında konuşmadan ne dediğimi anlasın, hatta çoğu zaman bakmasına bile gerek kalmasın. Susup susup, aynı anda konuşalım ”önce sen”, ”hayır önce sen” deyip aslında aynı şeyi söyleyecek olalım. Evet bunu da yaşayalım.. Evden çıkalım bir yere gitmeden sadece gidelim, yürüyelim, biz olalım, gökyüzü olsun. O gökyüzü altında sadece biz olması bize yetsin. Eliyle kalbime dokunsun incitmeden sadece okşasın. Gözlerimin içine baktığında zaman dursun, insanlar dursun, yaşam dursun. Bu hiç umurumuzda olmasın. Ya da hiç biri umurumda değil sadece “O” olsun…