19 Mayıs 2011 Perşembe

sevdiğim renklerin hepsi sende toplanmış.



gülümsemen değil, bensiz gülümsemendi sorun.
bu öylesine bir şey değildi. çoğu kez vazgeçmek, terkedilmekten daha beterdi. sahi ne zamandan beri terk edildiğine inanmıştı ki? üzülmek bir rutin haline geldiğinde artık bundan kurtulmak için çözümler arayan biri, çareyi az düşünmekte bulur. sevmek güzel, sevilmek güzel. sonu, kötü.
- sana kötü bir haberim var. ben artık sana aşık oldum.
gülmenden çok gülümsemeni tercih ederdim sanırım. az ama güzel şeyler söylediğin zamanların, kötü anılarımızın aksine zihnimde dönüp durması tamamen benim problemim, farkındayım.
- seni seviyorum.
- benden kopya çektin.


burnumomzunda:

“Aslında o kadar da önemli biri olmadığımızı anladığımızda neden üzülüyoruz ki?” diye sormuştu o gece.
“Bunun temel bir aydınlanma anı olması gerekmez mi? Hepimizi önemli insanlar olduğumuza inandırdılar. sonra da çekip gittiler.”sonra da gitmişti. Evet. Önemsiz insanlar olduğumuzu hatırlamaya yeniden ihtiyacımız var.”

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder