Sesler birer birer kaybolmuştu yine.Dipsiz bir yerdeyim.Nereye gidiyorum,hayat beni nerelere sürüklüyor bilmiyorum.Kayıplığı içime yutuyorum sadece.İnfazsız.Koca bir sükunet hakim.Avaz avaz yuttum sessizliği içime.Kayıp bir ormanda gibiydim.
Bir sonbahar mevsiminde,yaprak dökülmesi gibi döküldü her bir dert.Her seferinde biraz daha acı çektim.
Kayıp gelimeler arkasına sığınıp sessizlikle vermiştim en büyük cevabımı.Büyüdükçe kirlendi hayaller/hayatlar.Benlik kendini kaybetti.Bir pislik doğmuştu.
Küçük bir kız çocuğu çoktan ölmüştü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder