7 Mayıs 2011 Cumartesi

Terkedilmiş bir insalığın kalıntılarıyla,
Şehrin yalnızlığınsa yaşıyorum.
Kalabalıklaşmış yalnızlığaq hakim değildim artık.
Kayıplar sadece çevremden yitirdiğim insanlardı,
Rüzgarın hafif esmesiyle titredi ruhum,yalnızdı doğa,
Bir damla yağmur düştü,gökyüzünin ağlamasından ilk işaretti.
Aslında insan kendi kurduğu Dünyasında yalnız kalmıştı hep,biraz kör.
Yitiklerin arkasından hala nefes alabilmek...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder