Keşke.

Sen mi yalancısın, ben mi aptalım? 
İnsanlar katil olabilirler. İnsanlar, pek tabii katil olabilirler.
Sen şimdi bana başka birine aşık olduğunu söylüyorsun. 
Omuzlarımı öpüyordun oysa, elimi yüzüne koyuyordun uykuya dalmadan biraz önce.
Ama insanlar başkalarına aşık olabilirler. Hayır olmazlar.
Tabağı yere fırlatmıştın, dökülmüştü balıklar. Balık sevmezdim. Ama üşüyecektin, o atkıyı takman gerekiyordu.
Çok bağırıyorduk. Çok hayal kuruyorduk. İçimizde hissediyorduk. Gözlerimiz doluyordu. Çok öpüşüyorduk. 
Sen şimdi başkasına mı aşıksın yani?
Neden kaçıyorsun.
Keşke atkıyı takmasaydın ve ölseydin.
Ama insan bir kere aşık olurdu, öyle diyordun.
Ben aptal değilim.
Sen yalancı mısın?
Keşke istediğin kadar sigara içmene izin verseydim ve ölseydin.
İnsan bir yalanı ne kadar sürdürebilir?
Ben aptalım.
O adamın burnunu kırmıştım.
Sabahın 6’sında kapıda ağlıyordun.
Ağaçtaki yazılar kaybolmuş.
Saçlarımı kesiyordum.
Kendini kesiyordun.
İnsanlar katil olabilirler. 
Boyalı iğnelerle kapatmaya uğraştıkça, beni daha da derinlerine hapsediyorsun.
Belki hep ekmek arası bi şeyler yemene izin verseydim ölürdün.
Ve başkasına aşık olamazdın.
Başkasına aşık olamazsın. Hani insan bir kere aşık olurdu, zordu bulmak, görür görmez anlardı. Hani bir kere aşık olurdu insan sana diyorum, hani yalnızca bir kere kalbi öyle hızlı atardı?
Sen yalancısın.
Sen tanıdığım en orospu çocuğu yalancısın.
Ama kola içmene izin verseydim kesin ölürdün. 
Ve o zaman gözlerini kaçıramazdın.
Ölüler gözlerini kaçıramazlar çünkü. Bakışlarından kurtulabilmek için menzilden çıkman gerekir. Sen de öyle yaptın, bilirsin. 
Eğer o gün bana sarılmasaydın ölürdüm. 
Ve başkasına aşık olamazdın.
Sen yalancı değilsin.
Ben aptalım. 
Sen çok güzelsin. 
Hala güzelsin. 
Ben aptalım.
Sen başkasına aşıksın.
Çok aptalım.
Keşke ölsem.
O zaman kokunu alamazdım.