Onlar bunlar şunlar

yalanlar soyleyip kendine, inaniyordu gonulden. gercekten yasiyordu yalanini. biliyordu gercegi ama yalanina inaniyordu. oyle kolaydi ki onu kandirmak. bu yuzdendi tum guvensizligi. ve oyle siki kapatmisti ki kapilari, mumkun degildi gormek ne yasadigini. oyunculukta ustune yoktu bu yuzden. ama sorsaydiniz, hic oynamamisti o. sadece yasadi, her gun baska bir yalani. cok zayifti ve bir o kadar da guclu. her saniye farkina varirken yasamin, her salise unutuyordu. hep bastan basliyordu. en bastan. tatmin olmuyordu cunku. aldigi cevap yetmiyordu. yanitlamiyordu sorularini. elde ettikleri istedikleri degildi. bodrumunda yer kalmamisti ama bombostu vitrini. dusunuyordu surekli. nerede oldugu degildi onemli olan. bulmasiydi kendini. ne istedigini anlamaya calisiyordu. insanlara bakiyordu sadece, gormuyordu. duyuyordu her zaman ama nadiren dinliyordu. aslinda biliyordu kim oldugunu ama istedigi miydi? bilmiyordu. neydi ki istedigi? onu da bilmiyordu. bazen digerleri gibi olmak istiyordu. mutluydu onlar. umurlarinda degildi. en azindan oyle gorunuyorlardi. yalniz kalmadiklari icin dusunmuyorlardi olumsuz olani. ama o. o oyle degildi ki. dusunuyordu. belki gereginden fazla. ama dusunmeden olmazdi. anlamsizlasirdi. agliyordu. acindirmak degil saklamak icin kendine. cunku aglamazsa konusurdu. soylerdi herseyi. sonra? sonrasini bilmedigi icin agliyordu. nerede oldugu onemli degildi. o hep uzakti zaten.