Deli gibi yalnızım. Tren raylarında ölüp gitme isteğimde bu yalnızlığıma dahil. Üşüyorum. Ama yapacak bir şey var mı? Yok. Yapamamak diye bir şey var. Tıpkı bazı insanların işe yaramayan beyinlerini kafataslarından çıkarıp atamamak gibi.
Bazen çok mutlu olmam seni istemiyorum anlamına gelmiyor. Sen ve ben öldürmeyen en büyük zehiriz biliyor musun? Çırpınıyoruz, canımız yanıyor, korkuyoruz ölsem de kurtulsam diyoruz bazen ama yaşamamız sonunda hep daha iyi oluyor. Tam bitiyor derken bir yerinden tekrar yanmaya başlıyoruz. Alev alev, cayır cayır yanıyoruz. Ormanlar gibi yanıyoruz. Ağaçlarımızın herbiri tek tek küle dönüşüyor ama hala sağlam duran ağaçlara bu durumu hiç çaktırmıyoruz. Gökyüzünden bakınca koskoca alev topu gibi gözüküyoruz. Doyamıyoruz uzaktan yanmaya. Bazen sönüyoruz. Ama bu bizi hiç mutlu etmiyor.
Biz hep yanıyoruz ama hiç ölmüyoruz .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder